ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΣ...ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ

ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΣ ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ


Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΤΟΥ Ε1 ΤΜΗΜΑΤΟΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΛΕΝΤΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Εμείς τα παιδιά της Ε', Δ' και Β' τάξης του Δημοτικού Σχολείου Πολιχνίτου
παίρνουμε μέρος , στην εργασία με τίτλο : «Πολιχνίτος, ένας παραδοσιακός οικισμός» στα πλαίσια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στο σχολείο μας .
Επιλέξαμε το θέμα μας γιατί θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά όλα αυτά που κάνουν το χωριό μας παραδοσιακό οικισμό .
Η γνώση που θα αποκτήσουμε θα μας βοηθήσει ώστε να προστατέψουμε με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη σπουδαία κληρονομιά που μας άφησαν οι προγονοί μας .
Γνωρίζοντας από κοντά το χωριό μας θα μας δοθεί η δυνατότητα να το μελετήσουμε και να το αγαπήσουμε .
Η παρουσίαση της εργασίας μας αυτής καθώς και η έκθεση φωτογραφιών παλαιών και νέων με παραδοσιακά κτίρια , πιστεύουμε ότι θα ευαισθητοποιήσει όλους εκείνους τους παράγοντες ώστε να ενταθεί η προσπάθεια για διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας του χωριού μας.
Το θέμα μας αποτελείται από τρία μέρη .
Α. Στο πρώτο μέρος θα γνωρίσουμε την ιστορία του χωριού μας μέσα από τις ιστορικές πηγές . Β. Στο δεύτερο μέρος θα περπατήσουμε στους πλακόστρωτους δρόμους του χωριού μας, θα δούμε και θα γνωρίσουμε συγκεκριμένα σπίτια με ξεχωριστό διάκοσμο και ιδιαίτερη ιστορία. Θα γνωρίσουμε σημαντικά δημόσια κτίρια και θα μάθουμε τους θρύλους και της παραδόσεις που υπάρχουν γι' αυτά. Τέλος θα μιλήσουμε με έναν από τους παλιούς πετράδες και θα μάθουμε τον τρόπο που έβγαζαν και πελεκούσαν την περίφημη πέτρα της περιοχής μας.
Γ. Στο τρίτο μέρος θα μιλήσουμε για την μορφολογία των σπιτιών και τον τρόπο κατασκευής τους. Ακόμα θα δούμε τους βοηθητικούς και εσωτερικούς χώρους ενός παραδοσιακού σπιτιού στον Πολιχνίτο.
Η εργασία μας δεν είναι επιστημονική. Θα καταγράψουμε όμως όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον παραδοσιακό οικισμό του Πολιχνίτου με τη βοήθεια των δασκάλων μας:
Συκά Μεταξίας  -  Κατρακάζα Δημήτρη  -   Καλαθά Κωνσταντίνου

ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΣ 1999


 
ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Ε'   ΤΑΞΗ
Β' ΤΑΞΗ
1.         Μάρκου Απόστολος 2.    Καλαθάς Γεώργιος 3.         Μιμή Μαρία
4.    Σάκη Γεωργία 5.    Κανδηλανάτττη Μαρία 6.    Διακορώνα Κατερίνα
7.    Βάσσου Κατερίνα 8.    Γανωτή Ηλέκτρα 9.         Λινάρδου Ρόζα
10.  Βένετης Γιάννης 11.Σταματάκης Γιάννης 12.    Πατατούκου Αφροδίτη
13.    Γιανναρέλλη Χαρά 14.           Συκάς Ανδρέας 15.    Αράττογλου Μιχάλης
16.    Πατσατζής Δημήτριος 17.    Λόκος Δημήτριος 18.         Πανταζή Παναγιώτα
19.         Στεφανή Μαρία 20.    Θεοδωρή Στρατουλα


Δ' ΤΑΞΗ
1.        Πλωμαρίτης Δημήτριος 2.   Αράττογλου Θεόφιλος 3.        Ειρήνη-Μττετή Χρυσοβαλ.
4.   Αλεξανδρή Γεωργία 5.        Αδαλής Γιάννης 6.       Πορτογλής Διαμαντής
7.        Μύστρου Φωτεινή 8.       Ιβάνοβ Ράμττο 9.        Στρόπα Μττυρσίλδα
10.    Βαγιάκας Χρήστος 11.    Στέλλα Αλάνη 12.    Τσολακίδη Ευαγγελία
13.          Σττυρέλλη Μαρία 14.    Πρίμττα Ταξούλα 15.    Κρητικός Σπύρος
16.    Κούσκος Παναγιώτης 17.        Χαλακατέβας Γιώργος 18.    Μύστρος Κώστας
19.    Ανδρακάκος Στέλιος 20.    Κοντός Αντώνης

1..Κακάμπουρα Στρατουλα 2.Αλάνη Μαρία 3.Μαριάμου Χρύσα
4.Βενετή Σοφία 5.Μπάρος Άγγελος δ.Γιαναρέλλη Γεωργία
7.Μποσδίκου Αφροδίτη δ.Ρουκουνιώτης Παναγ. 9.Μουχτοΰρης Γιώργος
10. Γανωτής Δημήτρης 11.Διαμαντής Κώστας 12.Μακρή Βικτώρια
13.Συκά Γιασεμή 14.Ασβεστά Ραφαέλα 15.Δροσίνη Ελένη
16.Γιαλούρης Χαράλ. 17.Σαντής Ευστράτιος 18.Ντόντος Σωτήρης
19.Φωτεινός Αντώνης 20.Μάρκου Γεώργιος 21.Πατσατζής Ραφαήλ
22. Γιαννέλλη Μυρσίνη 23.Κατρακάζα Κατερίνα 24.Νεραντζή Μαρία 25.Θεοδώρου Λίνα

 
ΜΕΘΟΔΟΣ    ΕΡΓΑΣΙΑΣ    ΓΙΑ    ΤΗΝ    ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ    ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

Α. Επιλογή του θέματος .
Στην αρχή έγινε πρόταση στους μαθητές να επιλέξουν ένα από τα θέματα με τα οποία θα μπορούσαν να ασχοληθούν στην περιβαλλοντική εκπαίδευση . Αλλα θέματα που αναφέρθηκαν ήταν για τον κόλπο Καλλονής, τα ελαιοτριβεία, οι θερμές πηγές , η εκμετάλλευση της γεωθερμίας.
Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε στην εργασία αυτή συγκέντρωσε τις περισσότερες προτιμήσεις . Οι λόγοι για τους οποίους αποφασίστηκε το συγκεκριμένο θέμα αναφέρονται στον πρόλογο της εργασίας .
Β. Τρόπος εργασίας και συγκέντρωση του υλικού .
Οι ομάδες δούλεψαν στις τάξεις τους . Τα ίδια επιμέρους θέματα δόθηκαν και στις τρεις τάξεις. Οι μαθητές παρουσίασαν στην τάξη τους το υλικό που συγκέντρωσαν , σε καθορισμένες ώρες του προγράμματος και συζήτησαν πάνω σ' αυτό. Λύθηκαν απορίες που είχαν σχέση με τις γνώσεις τους από τα διάφορα θέματα και αποκτήθηκαν νέες . Μερικά θέματα συζητήθηκαν περισσότερο από κάποια άλλα . Η φωτογράφηση και η λήψη του θέματος με το ΒΙΝΤΕΟ ,έγινε σε μη εργάσιμες ώρες με την συμμετοχή των μαθητών .
Με την βοήθεια των δασκάλων, το υλικό που συγκεντρώθηκε ταξινομήθηκε και πήρε την μορφή τούτης της εργασίας.


 
ΜΕΡΟΣ    ΠΡΩΤΟ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Πολιχνίτος , η γραφική κωμόπολη στα δεξιά μετά την είσοδο, στον κόλπο της Καλλονής, Ν. Δ. της αρχαίας Πύρας έχει ιστορία πολιτισμού μεγάλη και μοναδική . Το όνομα του χωριού ίσως ανάγεται στις πρώτες εγκαταστάσεις των Πελασγών οι οποίοι κατοίκησαν και την γειτονική Λήμνο, όπως επίσης και την Κρήτη αργότερα.
Κατά το Διονύσιο από την Αλικαρνασσό , διαβάζουμε Οι δ' εις την Ασίαν περαιωθέντες της περί τον Ελλήσποντον παραλίου πολλά χωρία κατέσχον και των παρακειμένων αυτή νήσων άλλας συχνάς και την νυν καλουμένην Λέσβον , αναμιχθέντες τοις εκ της Ελλάδος στέλλουσι την πρώτην αποικίαν εις αυτήν άγοντος Μάκαρος του Κριάσου..
Έτσι το όνομα Πολιχνίτος που συναντάμε από τα μέσα του 16 αιώνα δεν πρέπει να είναι άσχετο με το όνομα της προϊστορικής Πολιόχνης στα Καμίνια της Λήμνου και του Πολιχνίτου στην Κρήτη. Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν , ο πολιτισμός του Πολιχνίτου προσδιορίζεται στα χρόνια της Άλωσης της Τροίας και συνεχίζεται και στα μετέπειτα χρόνια.
Η Βυζαντινή εποχή και μάλιστα από την Δυναστεία των Λάσκαρη και Παλαιολόγων βρίσκει τον Πολιχνίτο να ανήκει μαζί με τα χωριά Λεσβόριον , Βασιλικιώτης ,Βρύσα και Γρύπα στην ιδιοκτησία των αυτοκρατόρων .
Στα μέσα του 13 αιώνα (1256-1264) έχουμε ακριβή αναφορά στα Βασιλικά . Το έτος 1565 και ενώ ο Πολιχνίτος βρίσκεται σε ακμή έχουμε την πρώτη αναγραφή σε Μητροπολιτικό κώδικα της επαρχίας Μυτιλήνης μαζί με τον οικισμό του Δαμανδρίου και τα χωριά Λισβόρι , Βρίσα ,Γρύπα,Βασιλικιώτης,Αιγίδα και Άγιος Νικόλαος.
Σήμερα ο Πολιχνίτος είναι μια από τις μεγαλύτερες κωμοπόλεις του νησιού . Βρίσκεται χτισμένος σε μικρά υψώματα στο τέλος του μεγάλου κάμπου του Ξηρόκαμπου . Γύρω του βρίσκονται οι κορφές της Πλακούρας , του Προφήτη Ηλία, οι Πλάτες , ο Καρδώνας και τα Ράχτα . Λέγεται ότι κατά την αρχή του 18 αιώνα οι κάτοικοι των μικρών οικισμών της περιφέρειας Πολιχνίτου , Αγίου Βασιλείου ,Αγίου Νικολάου, Αρά, Περιβόλας και Φλου εγκατέλειψαν τα μικρά χωριά λόγω των πειρατών και εγκαταστάθηκαν   στην  περιοχή   γνωστή   σήμερα   με   το όνομα Ράχτα , όπου υπήρχε το μικρό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου . Μετά , εγκαταστάθηκαν και στην περιοχή της Άνω και Κάτω Γρύπας . Ετσι κατά την παράδοση οι κάτοικοι των οικισμών Στρογγυλού και Τραπεριάς , όσοι σώθηκαν από το μεγάλο λοιμό (πανώλη) που μαστίγωνε τότε το νησί μας εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Τσίγκος . Επίσης λέγεται ότι οι κάτοικοι του οικισμού Νηγίδας , μετά την εξέγερση που έκαναν εναντίον των Τούρκων που ζούσαν εκεί ,για φορολογικά θέματα και τη σφαγή που ακολούθησε , όσοι απ' αυτούς σώθηκαν ,εγκαταστάθηκαν στην περιοχή «Μεσαία» του Πολιχνίτου και άλλοι βρήκαν καταφύγιο στη Σάμο . Εκεί ίδρυσαν το γνωστό χωριό Μυτιληνιοί, όπου μέχρι σήμερα διατηρούν πολλά έθιμα και πολλά ονόματα του Πολιχνίτου.
Σήμερα κεφαλοχώρι της περιοχής με 3.162 κατοίκους στην απογραφή του 1991 , τώρα είναι λιγότεροι αφού και εδώ ο πληθυσμός μειώνεται.
Στην πορεία της ιστορίας της η κωμόπολη εμφανίζεται με 545 χριστιανικές οικογένειες και 50 οθωμανικές στα 1863 ,ενώ τα σπίτια το 1850 είναι περισσότερα από εξακόσια .Στα 1907 , μια μεγάλη εξάπλωση του οικισμού δημιουργεί το σημερινό χωριό με 1500 οικογένειες , ενώ τα σπίτια το 1971 καταμετρήθηκαν σε 1350 .
Σήμερα αποτελεί Δήμο που περιλαμβάνει και τις κοινότητες των Βασιλικών , Βρίσας , Λισβορίου και Σταυρού. Έχει δυο ενορίες με δυο ναούς του Αγίου Γεωργίου και του Αποστόλου Παύλου . Έχει Λύκειο και Γυμνάσιο Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο .

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΤΟ     ΧΩΡΙΟ       ΜΑΣ

Ο Πολιχνίτος , οικισμός παραδοσιακός , βρίσκεται στο νησί Λέσβος, στην επαρχία Μυτιλήνης , σε απόσταση 50 χιλ. από τη Μυτιλήνη. Σύμφωνα με την απογραφή του 1991 είχε πληθυσμό 3.162 κατοίκους. Το 1981 ο πληθυσμός ήταν 3.439 κάτοικοι, δηλαδή στη δεκαετία αυτή είχαμε μείωση του πληθυσμού. Όμως κατά τους θερινούς μήνες ο πληθυσμός του χωριού φθάνει και τις 7-8000 χιλ. κατοίκους, κυρίως παραθεριστές.
Μετά την απελευθέρωση και τη Μικρασιατική καταστροφή , έρχονται και εγκαθίστανται στο χωριό περίπου 1.000 πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Αρχίζει από τότε μια συνεχής ανάπτυξη της περιοχής. Έτσι το 1961 ο πληθυσμός φθάνει τις 6.000 κατοίκους .Υπάρχει μεγάλη οικονομική άνθιση από τις δραστηριότητες των κατοίκων και αυτό φαίνεται και στην κατασκευή των ωραίων αρχοντικών που υπάρχουν στον οικισμό .Όμως με τη συνεχή εγκατάλειψη και τη μετανάστευση έφθασε ο Πολιχνίτος στη σημερινή του μορφή .
Βέβαια σαν οικισμός ο Πιλιχνίτος διατήρησε την παραδοσιακή του μορφή που είχε και στις αρχές του 20 αιώνα . Δηλαδή , σπίτια κοντά το ένα στο άλλο, καθώς και τα παραδοσιακά κτίσματα - κατοικίες, τα περισσότερα από τα οποία χτίστηκαν από το διάστημα 1922 έως το 1935,έτσι ώστε να αποτελεί και σήμερα 'ένα σημαντικό παραδοσιακό οικισμό.
Μπαίνοντας στον Πολιχνίτο αριστερά μας μια σειρά από παλιά σπίτια με ωραιότατες πέτρινες προσόψεις , σκαλίσματα απαράμιλλης τέχνης πάνω στη μαλακή πέτρα, μαρτυρούν την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων που τα είχαν την εποχή που χτίστηκαν .Δεξιά στην είσοδο του χωριού χτισμένο ψηλότερα από το δρόμο υψώνεται επιβλητικό ένα μακρόστενο διώροφο κτίριο που φιλοξενεί το Δημοτικό Σχολείο και το Νηπιαγωγείο. Το σχολείο χτίστηκε το  1929  και από τότε στέγασε το  Πρώτο  και Δεύτερο εξατάξια Δημοτικά Σχολεία που είχε τότε το χωριό μας . Το1981 είχαν περίπου 253 μαθητές . Σήμερα έχει 130 παιδιά το Δημοτικό και 40 παιδιά το Νηπιαγωγείο.
Η ιστορία λέει πως όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε επισκεφθεί τον Πολιχνίτο και αφού έκανε την πολιτική του ομιλία , δέχθηκε την επίσκεψη των αρχών του χωριού . Το αίτημα τους ήταν να ιδρυθεί ένα καινούριο Δημοτικό Σχολείο .Βέβαια σχέδια δεν υπήρχαν . Υπήρχαν όμως σχέδια για νοσοκομείο .Τότε με προτροπή του αείμνηστου «Γέρου» ξεκίνησε το χτίσιμο του σχολείου με τα υπάρχοντα σχέδια που όμως θα γίνονταν αργότερα με τις κατάλληλες ενέργειες Δημοτικό Σχολείο .Σήμερα το πανέμορφο αυτό κτίριο με τις δυο εντυπωσιακές εισόδους του χρειάζεται συντήρηση .
Στο σημείο αυτό ο κεντρικός δρόμος χωρίζεται στα δυο . Ο ένας πηγαίνει
προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και ο άλλος οδηγεί προς την αγορά.
Ακριβώς μπροστά μας βρίσκεται το κτίριο του παλιού κοινοτικού ελαιοτριβείου. Η πλάκα πάνω από την πόρτα λέει ότι χτίσθηκε το 1903 . Το έχτισε η κοινότητα με συμμετοχή κατά 25% της εκκλησίας . Το 1927 έγινε μια επέκταση    προς    τη    μεριά    του    δρόμου. Αυτό   το καταλαβαίνουμε από τη στέγη του .Ακριβώς πίσω του υψώνεται ένα εντυπωσιακό , πολυγωνικό φουγάρο του εργοστασίου .Σήμερα αποτελεί ένα ιδανικό τόπο για να διαμένουν ένα ζευγάρι πελαργών . Το ένα μάλιστα μέλος του ζευγαριού παραμένει μόνιμα όλο το χρόνο .Τα βράδια ο φωτισμός της καμινάδας και του γύρω χώρου φτιάχνουν ένα πολύ όμορφο κομμάτι του χωριού μας Δίπλα ακριβώς ήταν χτισμένο το καφενείο της εκκλησίας χτίσμα του 1901 . Αρκετά αργότερα έγινε καφενείο της μηχανής . Ήταν κλειστό για 20 χρόνια περίπου μέχρι που το 1929 στέγασε μια τάξη του Δημοτικού Σχολείου .
Σήμερα ανακαινισμένα , το εργοστάσιο και το καφενείο , έχουν μετατραπεί στο Πνευματικό κέντρο του Δήμου Πολιχνίτου. Εδώ πραγματοποιούνται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου. Την εξαιρετική ιδέα της μετατροπής του παλαιού ελαιοτριβείου σε πνευματικό κέντρο είχε ο τότε Νομάρχης Λέσβου και αρχιτέκτονας Νίκος Σηφουνάκης .
Ακριβώς απέναντι μια ευρύχωρη και πλακόστρωτη πλατεία φιλοξενεί το μαρμάρινο μνημείο που μεταφέρθηκε από το λόφο του Καρδώνα.
Λίγο πιο πέρα , το ένα απέναντι από το άλλο δυο εντυπωσιακά κτίρια Το ένα ψηλό με ανάγλυφο διάκοσμο στην πέτρινη πρόσοψη του ανακαινίστηκε για να γίνει ενοικιαζόμενα δωμάτια .
Παλιά ήταν ξενοδοχείο της οικογένειας Κατσάνη. Ένα υπέροχο κτίριο στην είσοδο του χωριού . Απέναντι ακριβώς το άλλο ξενοδοχείο , το «ΚΕΝΤΡΟΝ» σήμερα κλειστό . Λειτουργεί στο ισόγειο του καφετέρια . Ακριβώς απέναντι , στους πρόποδες του Καρδώνα ,ένα πανέμορφο αρχοντικό με σκαλιστή πρόσοψη και με μεγάλη αυλή ,περιφραγμένη με βαρύ παραδοσιακό κάγκελο ,συμπληρώνει την εικόνα στην είσοδο του χωριού .
Ακολουθώντας το δρόμο προς την αγορά θα δούμε αριστερά μας τα αρχοντικά των Μπάρου -Γιανναρέλλη ,την αποθήκη του Ζούρου και το αρχοντικό του Παρασκευά . Λίγο πιο πάνω συναντάμε δεξιά μας ,μια μικρή αυλή με το κτίριο της Αγίας Παρασκευής . Μιας μικρής εκκλησίας πλακόστρωτης στο εσωτερικό της . Μια μαρμάρινη πλάκα πάνω από την πόρτα γράφει:
Ανεκαινίσθη
ΥΠΟ  ΤΗΣ ΒΑΡΟΝΕΣΗΣ
ΑΝΝΗΣ Ε. ΚΑΡΟΒ
ΕΝ ΕΤΕΙ ΤΩΣΩΤΗΡΙΩ 1882
Αυτή ήταν η γυναίκα του Καλλιά -Μπέη ενός ανθρώπου που σημάδεψε την ιστορία του τόπου . Στο δρόμο για τα ψαράδικα και αριστερά στέκεται
περήφανο το μεγαλόπρεπο αρχοντικό του Σαραντίδη .Στο κτίριο αυτό είχε στεγασθεί για πολλά χρόνια η Ελληνική Χωροφυλακή . Σήμερα το κτίριο αυτό έχει κριθεί διατηρηταίο Ανηφορίζοντας , στεκόμαστε μπροστά στο ανακαινισμένο κτίριο που σήμερα στεγάζει τα Ελληνικά Ταχυδρομεία . Στο σημείο αυτό ήταν χτισμένο το δεύτερο τζαμί του Πολιχνίτου .Από την ανακαίνιση γλύτωσαν στον ένα τοίχο τρεις καμάρες με δυο μαρμάρινους κίονες ,δυο αυγοειδείς φεγγίτες και μια σβησμένη επιγραφή . Και τούτο το κτίριο το έχτισε ο Καλλιάς . Λέγεται ότι είχε και μιναρέ .
Στο δρόμο της παλιάς αγοράς συναντάμε αρκετά παλιά κτίρια που στεγάζουν και σήμερα τα εμπορικά καταστήματα . Άλλοτε εδώ ήταν το κέντρο κάθε εμπορικής δραστηριότητας . Στο δρόμο αυτό και αριστερά βρίσκεται ένα νεοκλασικό κτίριο με μπαλκόνι . Το κτίριο αυτό έχει παίξει το δικό του ρόλο στην ιστορία του χωριού μας . Χτίστηκε για να στεγάσει την Ελληνική Σχολή (Σχολαρχειο) . Σε τούτο το κτίριο συστεγάστηκε και το Δημοτικό Σχολείο . Απ' εδώ το 1922 - 23 όταν το Σχολαρχειο γίνεται Ημιγυμνασιο , μεταφέρεται στο τζαμί στο δρόμο για τον Αϊ - Γιώργη . Το κτίριο τούτο γίνεται Δημαρχείο το 1935 και τέλος Ειρηνοδικείο Πολιχνίτου .Στο στενό απέναντι απ' το Ειρηνοδικείο βρίσκεται ακόμα όρθιο ένα απ' τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια του προηγούμενου αιώνα . Είναι χτισμένο όλο από πέτρα πελεκητή και ανάμεσα τους παρεμβάλλονται στήλες από τουβλάκια .Ανάμεσα στα σχέδια , σε ένα από τα αετώματα των κάτω παραθύρων του , έχει το σταυρό και την επιγραφή : 1873 ΜΑΙΟΥ ΟΙΚΟΣ .
Συνεχίζοντας τον περίπατο μας μέσα στους λιθόστρωτους δρόμους του χωριού μας , θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε πολλά απ' τα ωραιότερα κτίρια του . Κτίρια που χτίζονται στις αρχές του 20 αιώνα στην ακμάζουσα τότε κωμόπολη και που στολίζονται με πλακόστρωτα σοκάκια .
Ο Πολιχνίτος έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός από το 1980 .Τα σπίτια του διώροφα χτισμένα με τη ντόπια καφεκόκκινη πέτρα είναι στολισμένα με ωραία αετώματα , μπαλκόνια με σιδερένια φουρούσια και λεπτουργήματα της τέχνης του πελεκάνου , κιονόκρανα και επίκρανα . Και ευτυχώς έχουν σωθεί πολλά απ' αυτά τα έργα τέχνης εκείνης της εποχής .0 αριθμός τους πραγματικά είναι μεγάλος όπως διαπιστώσαμε και εμείς από την περιήγηση μας στο χωριό . Το χωριό μας υπήρξε πλούσιο και αυτό φαίνεται στα ωραία μεγαλόπρεπα σπίτια του . Τα πιο πολλά έχουν χτισθεί το 1905 -1909 -1920 .
Στο κέντρο του χωριού και για να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες των ηλικιωμένων ανθρώπων που δεν μπορούσαν να μεταβούν στην εκκλησία του ΑΙ -Γιώργη επειδή βρίσκονταν στην άκρη του χωριού , χτίστηκε ο ναός του Αποστόλου Παύλου . Στα 1968 ο αείμνηστος ευεργέτης του χωριού μας Κωνσταντίνος Δεληγιάννης έδωσε τα χρήματα για την ανέγερση του ναού . Ο Δήμος παραχώρησε το οικόπεδο που στους χρόνους της Τουρκοκρατίας υπήρχε
το Τουρκικό Διοικητήριο στο οποίο αργότερα στεγάσθηκε το Γ' Δημοτικό Σχολείο . Στις 30 Μάη του 1968 μπήκαν τα θεμέλια και τα εγκαίνια έγιναν στις 29 Αυγούστου το 1969 .
Στο δρόμο για την εκκλησία του ΑΙ - Γιώργη στα αριστερά μας βρίσκεται ένα νέο κτίριο όπου στεγάζει τη Λέσχη Φ.Π., το ΚΑΠΗ και το Λαογραφικό Μουσείο του χωριού μας . Μέχρι το 1980 το κτίριο αυτό στέγαζε το γυμνάσιο και το Λύκειο . Το1920 με απόφαση του γενικού Διοικητή Λέσβου , επιτάχθηκε το Τούρκικο τζαμί το οποίο είδη    χρησιμοποιούνταν   σαν   σχολείο    και    αμέσως    η εκκλησία ανέλαβε να το επεκτείνει για να το χρησιμοποιήσει σαν Ελληνικό σχολείο .
Το ύψωμα στα βόρια του χωριού μας ονομάζεται Ράχτα . Στους πρόποδες του είναι χτισμένος ο Αϊ- Γιώργης . Η είσοδος της αυλής βρίσκεται κάτω από το επιβλητικό καμπαναριό φτιαγμένο το 1872 από ροζωπή και στο χρώμα της ώχρας πέτρα . Είναι ένα καλλιτέχνημα με τρεις ορόφους . Το
ύψος του φθάνει τα 20 μέτρα και στην κορυφή έχει πέτρινο τρούλο .Κατασκευαστής μας πληροφορεί η επιγραφή είναι ο Π. Πούμπρος.
Περνώντας τις πέτρινες καμάρες του καμπαναριού μπαίνουμε στην πλακόστρωτη αυλή του ναού. Στη θέση αυτή προϋπήρχε ένας ναός μικρότερος του Αγίου , που εξυπηρετούσε τις θρησκευτικές ανάγκες των κατοίκων της παλιάς χριστιανικής κοινότητας , η οποία έπιανε την περιοχή Ράχτα . Η νέα εκκλησία χτίστηκε το 1805 όπως μαρτυρεί η επιγραφή που είναι χαραγμένη πάνω από την κεντρική είσοδο και η οποία λέει τα εξής:
+Θεοδορί κάλφα του Αθανασίου τιν Βατούσα + Υπάρχει και μια άλλη επιγραφή σε μεταλλική πλάκα που βρίσκεται και αυτή στο ίδιο μέρος και γράφει:
1805 ΑΡΧΙ ΘΕΜΕΛΗΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Αυτή   η   επιγραφή   μας   μαρτυρεί   ότι   τα   θεμέλια   της εκκλησίας μπήκαν τον Αύγουστο του 1805 .
Ο ναός έχει μεγάλες διαστάσεις : Το μήκος του είναι 24 μ. , το πλάτος του 18 μ. και το ύψος 20 μ. Ο ρυθμός του ναού είναι Τρίκλητη Βασιλική Λεσβιακού τύπου , με κύριο χαρακτηριστικό ότι οι οροφές των τριών κλιτών δεν είναι οριζόντιες αλλά θολωτές . Η στέγη είναι ξύλινη με κεραμοσκεπή και καταλήγει στο λεγόμενο «καλκάνι» . Τα τρία κλίτη χωρίζονται με δυο σειρές κιόνων , η κάθε μια από τις οποίες αποτελείται από 8 ψηλές κολώνες . Η κεντρική οροφή αποτελείται από μια μεγάλη θολωτή καμάρα η οποία αρχίζει από ανατολικά και καταλήγει στα δυτικά πάνω από το γυναικωνίτη . Όλη η εκκλησία φωτίζεται από 10 μεγάλα παράθυρα , τοξωτά προς τα πάνω , στους δυο τοίχους στα πλάγια , από 6 φεγγίτες που βρίσκονται πάνω από τα παράθυρα στις ίδιες πλευρές ,από τα 7 παράθυρα και τους 3 φεγγίτες στο ιερό Βήμα , από τις τρεις μεγάλες πόρτες του νάρθηκα και τα παράθυρα που βρίσκονται αριστερά και δεξιά και τέλος από τα 13 παράθυρα και τους 3 φεγγίτες του γυναικωνίτη.
Υπάρχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου στο βόρειο τμήμα του ναού με είσοδο από το νάρθηκα. Το πάτωμα της εκκλησίας από πλάκες λευκού μαρμάρου που έχουν τοποθετηθεί χωρίς συμμετρία . Στο κεντρικό κλίτος το δάπεδο είναι βαθύτερο κατά 17 εκ. Το δάπεδο του ιερού αποτελείται το μισό από πλάκες λευκού μαρμάρου και το άλλο μισό από μωσαϊκές πλάκες . Η Αγία Τράπεζα βρίσκεται στο μέσον της μεγάλης αψίδας . Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο . Δεν μοιάζει με άλλα γνωστά τέμπλα . Η εργασία του σκαλίσματος είναι χοντρή όμως διατηρεί τη συμμετρία και την αρμονία σε όλη την έκταση της κατασκευής . Πάνω στο τέμπλο υπάρχει το όνομα του τεχνίτη με μεγάλα γράμματα χωρίς χρονολογία . «ΕΡΓΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟΥ Κ. ΜΗΝΔΡΙΝΟΥ» . Σίγουρα το τέμπλο κατασκευάστηκε στις αρχές του 19 αιώνα . Το εορτολόγιο έχει 44 εικόνες που παριστάνουν σκηνές από τη ζωή , τα θαύματα και το πάθος του Κυρίου .Απ' αυτές οι 32 προέρχονται από τον παλιό ναό του Αγίου Γεωργίου .
Λέγεται ότι ο ιερέας Χατζηοικονόμου βοήθησε πολύ στην ανέγερση του ναού και ότι στο σπίτι του φιλοξενήθηκε ο Άγιος Θεόδωρος ο νεομάρτυρας , πολιούχος της Μυτιλήνης που καταγόταν από το Νεοχώρι Κωνσταντινουπόλεως και ότι ο Άγιος όταν επέστρεφε από τη Χίο , κατέβηκε στη Λέσβο , στη θέση της παραλίας του Πολιχνίτου , γνωστή με το όνομα «Δυο εκκλησίες» .
Η εκκλησία του χωριού μας έχει μια από τις ωραιότερες ιστορίες , σφραγισμένη με το αίμα του προεστού του χωριού Κ. Παπαδημητριου (Ροδανά) από τον Τούρκο Καϊμακάμη .Οι Τουρκικές αρχές γνωμοδοτούσαν για το μέγεθος και η άδεια έπρεπε να εγκριθεί από την Κωνσταντινούπολη . Όμως ο προεστός Παπαδημητριου ξεγέλασε τον Καϊμακάμη χρησιμοποιώντας ψιλό διπλωμένο σπάγκο για τις διαστάσεις και ο σφραγισμένος φάκελος στάλθηκε με μιλημένο ναυτικό για πιο γρήγορα . Η επιστροφή του ναυτικού ταχυδρόμου κρατήθηκε μυστική για ν' ανοιχτούν τα θεμέλια των σημερινών διαστάσεων, μέσα σ' ένα βράδυ με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων και την επομένη παραδόθηκε το γράμμα με την άδεια στον Καϊμακάμη. Πήρε το φάκελο και όταν είδε την έγκριση σε μέτρα διπλάσια του σπάγκου που χρησιμοποίησε , κατάλαβε την απάτη και πήρε τον Παπαδημητριου στο κονάκι ,σήμερα Άγιος Παύλος . Πρόλαβε να δείξει το κομπολόι του με νόημα πως θα το χρησιμοποιήσει για σημάδι στη γυναίκα του . Μάταια τον περίμενε . Προτού ξημερώσει , με το φανάρι και με συνοδό συγγενή της ,
πηγαίνουν στο κονάκι . Στην πόρτα βλέπουν πεσμένη μια χάντρα . Ακολουθώντας τις χάντρες βρίσκουν τον προεστό σφαγμένο στον ποταμό πηγαίνοντας για τη Βρίσα .
Άλλα αξιόλογα οικοδομήματα του χωρίου μας είναι τα παλιά ελαιοτριβεία χτισμένα με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο .
Περνώντας κάτω από τους πρόποδες του Καρδώνα στο δρόμο για τη Βρίσαθα συναντήσουμε πολλά από τα παλιά ελαιοτριβεία του χωριού μας

Πρώτο μπροστά μας στέκεται το παλιό ελαιοτριβείο των Χιωτέλλη-Ερεσιώτη με το ψηλό πολυγωνικό φουγάρο του . Ο εξοπλισμός του παραδοσιακός θα μπορούσε να μπει σε λειτουργία . Δυστυχώς σήμερα στο ωραίο αυτό κτίριο βρίσκεται ένα συνεργείο επισκευής αυτοκινήτων.
Στο δρόμο για τα Θερμά Λουτρά συναντάμε το μικρό ελαιοτριβείο του Καριά . Σήμερα έχει αντικατασταθεί ο παλιός παραδοσιακός του εξοπλισμός με σύγχρονα μηχανήματα . Πιο χαμηλά βρίσκεται αριστερά του δρόμου το ελαιοτριβείο του Λεύτερα με το ψηλό φουγάρο χτισμένο με τούβλα . Η πλάκα γράφει ότι χτίστηκε το 1909 . Δυστυχώς όμως και σε τούτο το παραδοσιακό οικοδόμημα στεγάζεται ένα άλλο συνεργείο επισκευής αυτοκινήτων .
Περπατώντας όλον αυτόν τον καιρό στους πλακόστρωτους δρόμους του χωριού μας εξετάζοντας τα παλιά αρχοντικά γεννήθηκε σε μας μια απορία . Ποιοι ήταν αυτοί που έχτισαν τα σπίτια , από που έβγαζαν την πέτρα , τι εργαλεία χρησιμοποιούσαν.
Βρισκόμαστε στην περιοχή των Θερμών μπροστά σε ένα νταμάρι απ' όπου οι παλιοί μάστορες έβγαζαν την πέτρα . Τέτοια νταμάρια υπάρχουν πολλά γύρω από τον Πολιχνίτο.
Να τι μας είπε ένας από τους παλιούς πετράδες της περιοχής μας:
« Τα παλιά χρόνια ,τότε δηλαδή που χτίστηκαν τα περισσότερα από τα σπίτια του χωριού ,τα σπίτια δεν χτίζονταν όπως σήμερα και ούτε υπήρχαν τα υλικά που υπάρχουν τώρα. Μόνο χώμα, ξύλα, και πέτρες.
Κάποιος που ήθελε να χτίσει το σπίτι του , έπρεπε πρώτα να επιλέξει το μέρος . "Υστερα στο χώρο αυτό άρχιζε να συγκεντρώνει χώμα , πέτρες , ξύλα και τις πέτρες που έπρεπε να πελεκηθούν για να γίνουν γωνιές και σοβελίκια . Από το νταμάρι μεταφέρονταν οι μεγάλες πέτρες και οι πελεκάνοι άρχιζαν την επεξεργασία τους . Σκάλιζαν με μεγάλη τέχνη και ακρίβεια διάφορα σχέδια , συνήθως στις προσόψεις των σπιτιών. Για να φτιαχτεί ένα παράθυρο ο τεχνίτης έπρεπε να δουλεύει την πέτρα, μια βδομάδα το λιγότερο.
Κατόπιν γινόταν το άνοιγμα των θεμελίων , μέχρι να βρεθεί στερεό έδαφος. Στα θεμέλια σφάζανε κόκορα , γίνονταν αγιασμός , μαγειρεύανε και το μεσημέρι έκαναν τραπέζι. Πάντοτε έπαιρναν ζευγάρια τεχνιτών. Ο ένας έχτιζε από το μέσα μέρος του σπιτιού και ο άλλος από το έξω. Οι άλλοι εργάτες κουβαλούσαν πέτρες και λάσπη . Όταν έφθαναν σε ένα μέτρο ύψος από τα θεμέλια , άρχιζαν να βάζουν σκαλωσιά . Σχέδια για το χτίσιμο δεν υπήρχαν . Ο κάλφας , ο αρχιμάστορας , κανόνιζε τα πάντα. Η μεγάλη του εμπειρία τον βοηθούσε ώστε να μην κάνει λάθη . Οι πέτρες στερεώνονταν με λάσπη και τα σοβελίκια με κομμάτια σίδερου στερεωμένου με χυτό μολύβι . Η ίδια τεχνική ακολουθούνταν μέχρι τη σκεπή . Πριν το τελείωμα της σκεπής , δενογτργ μαγτήλια από τον ιδιοκτήτη πάνω στη σκαλωσιά και άμα τελείωνε η κατασκευή δίνονταν στους τεχνίτες. Αφού τέλειωνε κι αυτό , γίνονταν τα χωρίσματα στο εσωτερικό του σπιτιού με «μπαγδατί» και έμπαιναν τα πατώματα.
Όλα τούτα έπαιρναν πολύ χρόνο . Τώρα πια δεν χτίζονται σπίτια μ' αυτό τον τρόπο. Γιατί δεν υπάρχουν τεχνίτες να τα χτίσουν και γιατί το κόστος κατασκευής τους είναι πάρα πολύ μεγάλο. Για τούτο πρέπει να προστατέψουμε και να διατηρήσουμε όσα τέτοια κτίρια έχουν μείνει στο χωριό μας».





ΜΕΡΟΣ   ΤΡΙΤΟ
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟΝ  ΠΟΛΙΧΝΙΤΟ

            « .. Εμοιαζε...ετούτο το τοπίο , έτσι μου φάνηκε, με την καλή πρόζα: καλοδουλεμένο, λιγόλογο, λυτρωμένο από περιττά πλούτη, δυνατό και συγκρατημένο. Διατύπωνε με τα' απλούστερα μέσα την ουσία. Δεν έπαιζε, δεν καταδέχουνταν να χρησιμοποιήσει κανένα τερτίπι, δεν ρητόρευε. Έλεγε ό,τι ήθελε να πει με αντρίκια αυστηρότητα. Μα ανάμεσα από τις αυστηρές γραμμές του ξεχώριζες... απροσδόκητη ευαισθησία και τρυφεράδα...»
Νίκος Καζαντζάκης Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά (1959)







Α.      ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ   ΤΩΝ    ΣΠΙΤΙΩΝ

Οι μορφές των σπιτιών του χωρίου μας είναι απλές. Είναι φανερό ότι υπάρχει στενή συγγένεια, με την απέναντι Μικρασιατική ακτή, τόσο στην όψη των σπιτιών όσο και στα υλικά και τον τρόπο κατασκευής. Κάθε κατασκευή όταν εξεταστεί χωριστά μαρτυρεί ότι μια οικογένεια ομοιογενής και κλειστή ζει εκεί. Κανένας κίνδυνος σύγχυσης με το σπίτι του γείτονα, παρ' όλο που η τυπολογία είναι λίγο ή πολύ ίδια σε όλο τον οικισμό.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι παντού ίδια και αυτό έγινε είτε από ανάγκη , επειδή βρίσκονταν πιο εύκολα, είτε από επιλογή . Η πρόσοψη αποτελείται σε κάθε όροφο από μια κεντρική πόρτα και αριστερά και δεξιά υπάρχουν μεγάλα στενόμακρα παράθυρα. Στο δεύτερο όροφο στη μέση υπάρχει μπαλκόνι. Εάν δεν υπάρχει τη θέση της πόρτας παίρνει ένα ακόμα παράθυρο.
Εάν για να χαρακτηρίσουμε τα σπίτια του χωριού μας
χρησιμοποιούσαμε
επιθετικούς προσδιορισμούς θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι: καλοφτιαγμένα, αξιοπρεπή , ισορροπημένα, σοβαρά, γεροφτιαγμένα, ήρεμα.    
Είναι   δυνατές    κατασκευές. Είναι   γερά, κατασκευασμένα από γερούς ανθρώπους. Μα η χάρη και η ομορφιά δεν λείπει .Κοιτάζοντας κανείς από κοντά , μπορεί να θαυμάσει τον τρόπο που συνταιριάζουν οι πελεκητές πέτρες η μια με την άλλη και ακόμα το καταπληκτικό τους σκάλισμα . Έργα τέχνης , στα περισσότερα σπίτια του χωριού, είναι τα σκαλίσματα της πέτρας. Σχεδόν όλα τα σπίτια του χωριού έχουν σχήμα παραλληλογράμμου ή τετραγώνου. Είναι διώροφα ή τριώροφα κτίρια το ένα κοντά στο άλλο στο μεγαλύτερο μέρος του οικισμού .



Β.       ΥΛΙΚΑ    ΤΟΥ   ΚΥΡΙΩΣ    ΚΤΙΣΙΜΑΤΟΣ

Τα κυριότερα παραδοσιακά υλικά είναι η πέτρα και το ξύλο που βρίσκονται σε μεγάλες ποσότητες κοντά στον οικισμό . Η πέτρα στα νταμάρια γύρω από το χωριό και το ξύλο στα δάση της γύρω περιοχής . Μάλιστα το είδος της πέτρας που χρησιμοποιήθηκε από τους ντόπιους πετράδες, ήταν κατάλληλο για λεπτή αρχιτεκτονική επεξεργασία . Είχε το χρώμα της ώχρας αλλά και πιο ρόδινο. Είναι το ίδιο πέτρωμα που έβγαινε στα λατομεία του Σαρμουσάκ στον Αδραμιττηνό Κόλπο στα παράλια της Μικρός Ασίας.
Στα γύρω δάση της περιοχής έβρισκαν οι τεχνίτες τη ξυλεία που χρειάζονταν : πεύκα , καστανιές, λεύκες και κυπαρίσσια.
Όλα τα σπίτια του χωριού έχουν οικοδομηθεί με πέτρινους τοίχους , που το πάχος τους έφθανε στους 60-80 πόντους και τους συγκρατούσε ένα κονίαμα από ασβέστη ή λάσπη . Ο ασβέστης , κατά το χτίσιμο της πέτρας στρώνονταν σχηματίζοντας αρμό που σκέπαζε ένα μέρος της πέτρας . Όταν οι τεχνίτες χρησιμοποιούσαν λάσπη , οι αρμοί ξεπλένονταν γρήγορα από τις βροχές και έδιναν την εντύπωση ξερολιθιάς. Σε μερικά σπίτια έχουμε ενδιάμεσα τοποθετημένες οριζόντιες ή πλάγιες στρώσεις ξύλου καστανιάς . Οι τοίχοι έχουν πελεκημένα και σταυρωτά τοποθετημένα αγκωνάρια στις γωνίες τους για να υπάρχει η απαραίτητη αντοχή στο μεγαλύτερο ύψος . Οι πέτρες αυτές προεξέχουν από το υπόλοιπο χτίσιμο του τοίχου . Δημιουργούσαν , αισθητικά ένα όμορφο σύνολο με τα πελεκητά της πόρτας και των παραθύρων . Τα παράθυρα καθώς και οι πόρτες στηρίζονταν στα πελεκημένα «σοβελίκια» , με σιδερένιους «καϊναμάδες» που στερεώνονταν πάνω στη μαλακή πέτρα με μολύβι που έχυναν με τέχνη οι μάστορες της εποχής .



Γ.        ΞΥΛΟΥΡΓΙΚΑ

Η ξυλεία ττου χρησιμοποιούσαν οι παλιοί τεχνίτες ήταν όπως αναφέραμε και πιο πάνω από καστανιά που έφερναν από τη γειτονική Αγιάσο αλλά και πεύκο και κυπαρίσσι που υπήρχαν άφθονα στα γύρω δάση της περιοχής. Σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούσαν και λεύκα από την περιοχή του Αγίου Δημητρίου . Οι σκεπές που είναι σχεδόν παντού ίδιες έχουν τη μορφή τετράριχτης στέγης . Ο τρόπος κατασκευής και στήριξης τους είναι παντού ο ίδιος. Η αποτελεσματικότητα και η αντοχή αυτών των κατασκευών είναι αποδεδειγμένες ακόμα και για μεγάλες κατασκευές . Στα πιο πλούσια σπίτια τα δοκάρια της κατασκευής καλύπτονταν αμέσως από σανίδες πλάτους 20 εκατοστών δημιουργώντας ταβάνι για το κάθε δωμάτιο. Δυστυχώς πολλά απ' αυτά τα ωραία ταβάνια έχουν σήμερα αντικατασταθεί από νέα ξυλεία πεύκου το γνωστό «ραμποτέ».
Χαρακτηριστικές ξύλινες κατασκευές που συναντάμε σε όλα τα σπίτια του χωριού είναι οι λεπτοί εσωτερικοί τοίχοι που χώριζαν τα δωμάτια , κατασκευασμένοι από «μπαγδατί» . Αυτοί φτιάχνονταν από ξύλινο σκελετό και πάνω του καρφώνονται οι μπαγδατόπηχες , ξύλινες οριζόντιες πήχεις ή καλάμια που σοβαντίζονται και από τις δυο μεριές με ασβεστοκονίαμα που έχει μέσα και ψιλοκομμένο άχυρο ή τρίχες από κατσίκα . Οι τοίχοι αυτοί έχουν πάχος από 15 μέχρι 20 εκατοστά .

Δ.     ΣΤΕΓΕΣ

Όλα τα σπίτια του χωριού μας σκεπάζονται από στέγη . Επάνω έμπαινε ο γνωστός τύπος κεραμιδιού το λεγόμενο «βυζαντινό» . Εδώ και μερικές δεκαετίες όμως τα παλιά
αυτά κεραμίδια έχουν αντικατασταθεί από ένα άλλο τύπο κεραμιδιού με προεξοχή στη μια του άκρη ώστε να συνδέεται γερά με το αμέσως επόμενο . Εδώ τα ονομάζουν «ευρωπαϊκά» ή «γαλλικά» ή «ρωμαϊκά» . Αυτά τα κεραμίδια έχουν μεγαλύτερη αντοχή και ακόμα έχουν πολύ καλή στήριξη μεταξύ τους . Αυτά κατασκευάζονται εκτός νησιού και μεταφέρονται εδώ με πλοία .

Ε.   ΥΔΡΟΡΟΕΣ

Πλαστικές ή μεταλλικές σωλήνες δεν ήταν σε χρήση την εποχή που χτίστηκαν τα σπίτια του χωριού . Το παραδοσιακό σύστημα φρόντιζε να υπάρχουν αυλακωτές πέτρινες προεξοχές που απομάκρυναν τα νερά της βροχής που έπεφταν στο «λούκι» της στέγης . Το «λούκι» αυτό απομάκρυνε τα νερά της βροχής συγκεντρώνοντας τα απ' όλο το μήκος της πλευράς της σκεπής . Για να το στεγανοποιήσουν , έβαζαν φύλλα μολυβιού ή φύλλα λαμαρίνας που τοποθετούσαν με μεγάλη τέχνη οι μάστορες της εποχήςΠολλές απ' αυτές τις πέτρινες προεξοχές σώζονται σε αρκετά σπίτια του χωριού μας .

ΣΤ .    ΚΑΠΝΟΔΟΧΟΙΚΑΜΙΝΑΔΕΣ

Τα σπίτια του χωριού είχαν καμινάδες που είχαν διαμορφωθεί τις περισσότερες φορές μέσα στο πάχος του τοίχου και πάντα είχαν μια κλίση από τη μια τους πλευρά . Οι καμινάδες προεκτείνουν την καπνοδόχο πάνω από το ύψος της σκεπής και θα πρέπει να έχουν το σωστό μέγεθος για να είναι αποτελεσματικές , ώστε ο καπνός που ανεβαίνει να μη χτυπάει πουθενά και να εξασφαλίζεται καλό «τράβηγμα». Οι καπνοδόχοι (πκαρίδες) είναι χαμηλοί και είναι φτιαγμένοι ή από μικρές πέτρες ή από τούβλα . Όλες είναι τετράγωνες. Ένα «καπέλο» σκεπάζει την καμινάδα για  να προφυλάσσει την καπνοδόχο από  τη βροχή και για να πηγαίνει τους καπνούς προς την αντίθετη κατεύθυνση του αέρα . Αν και πολλές καμινάδες έχουν σήμερα αντικατασταθεί, σώζονται αρκετές απ' αυτές και μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση .

Ζ.    ΟΙ    ΠΟΡΤΕΣ

Οι εξώπορτες των περισσοτέρων σπιτιών του χωριού
μας
    είναι    τοποθετημένες    σε    μια    εσοχή                         Πέτρινα
σκαλοπάτια σε οδηγούν μέχρι το μπρούτζινο «χέρι» που κρέμεται εκεί .Αποτελούνται από δυο φύλλα . Στο πάνω μέρος του κάθε φύλλου υπάρχει το τζάμι που προστατεύεται από ωραιότατα και με μεγάλη τέχνη φτιαγμένα , σιδερένια κάγκελα . Ανάλογα με το πόσο πλούσιος ήταν ο ιδιοκτήτης διέφερε και η διακόσμηση της εξώπορτας . Στο κάτω μέρος συνήθως ένας ρόμβος ή ο γνωστός «ταμπλάς» , στόλιζε την έξω πόρτα . Διάφορα μπρούτζινα διακοσμητικά , χερούλια και χειρολαβές συμπλήρωναν τα στολίδια της . Πολλές τέτοιες πόρτες σώζονται και σήμερα σε σπίτια του χωριού μας . Βέβαια σε πολλά σπίτια, οι πόρτες έχουν αντικατασταθεί από σύγχρονες κατασκευές , παρ' ότι οι περισσότεροι μαραγκοί του χωριού , είναι σε θέση να αναπαράγουν αυτές τις πόρτες εφόσον έχουν πάθει καταστροφές . Οι πόρτες βάφονται σε διάφορα χρώματα , πράσινο , καφέ , μπλε, κ.ά. Η πόρτα στηρίζεται απ' ευθείας στα «σοβελίκια» της πόρτας , που παίζουν και το ρόλο της κάσας . Η «πατούρα» που έχει χαραχτεί με τέχνη στην πέτρα , επιτρέπει στην πόρτα να κλείνει τέλεια .

Η.   ΠΑΡΑΘΥΡΑ   ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΟΦΥΛΛΑ

Τα παράθυρα είγαι κατασκευασμένα από ξύλο και με τρόπο τέτοιο , ώστε να μπαίνουν συνήθως τετράγωνα τζάμια  Τα  τζάμια  εφαρμόζουν  σε  ειδική     «πατούρα»   ,
υποδοχή και στερεώνονται με πηχάκια καρφωτά . Κάθε παράθυρο έχει δυο φύλλα .Πάνω από τα δυο φύλλα ένα οριζόντιο κομμάτι σταθερό , με ένα ή δυο τζάμια , ολοκλήρωνε το παράθυρο . Δυο μικρά «παρατάκια» στερέωναν και ασφάλιζαν το κλείσιμο του παράθυρου .
Τα παραθυρόφυλλα διαφέρουν , ανάλογα με την κοινωνική θέση του ιδιοκτήτη . Τα πιο ταπεινά σπίτια είχαν απλές σανίδες, ενωμένες με οριζόντιες τραβέρσες , μεταλλικές εξωτερικά και ξύλινες εσωτερικά . Σε άλλα σπίτια , έχουμε και στα δυο φύλλα σχηματισμένους «ταμπλάδες» και σε άλλες περιπτώσεις έχουμε παντζούρια με γρίλιες . Σε ορισμένα , συναντήσαμε παραθυρόφυλλα κατασκευασμένα από μέταλλο , στην κάτω σειρά των παραθύρων του σπιτιού . Σήμερα , δυστυχώς , σε πολλά από τα σπίτια που επισκευάζονται , τοποθετούνται παράθυρα από αλουμίνιο , γιατί χρειάζονται λιγότερη συντήρηση . Με τον τρόπο αυτό όμως αλλάζει η φυσιογνωμία του παραδοσιακού οικισμού .

Θ.     ΤΑ      ΛΙΘΟΣΤΡΩΤΑ

Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να μην αναφερθούμε και στα περίφημα λιθόστρωτα του χωριού μας . Πριν από τις τσιμεντοστρώσεις και τις ασφαλτοστρώσεις , οι δρόμοι των παππούδων μας ήταν στρωμένοι με πέτρες ακανόνιστες και κατάλληλοι βέβαια για το μόνο γνωστό μεταφορικό μέσο της εποχής , που ήταν τα γαϊδούρια και τα μουλάρια . Σήμερα το χωριό μας διαθέτει ωραιότατους δρόμους στρωμένους με πέτρα σε σχήμα στερεού ορθογωνίου , τους γνωστούς «μπαβέδες» .
Η μια πέτρα τοποθετείται δίπλα στην άλλη δημιουργώντας μια μικρή κλίση προς τις άκρες του δρόμου για να φεύγουν τα νερά της βροχής , αριστερά και δεξιά . Με αυτόν τον τρόπο κατασκευάστηκαν πριν από μερικά χρόνια , αρκετά κομμάτια δρόμου του χωριού μας .Ευτυχώς ακόμα σώζονται από παλιά , αρκετά κομμάτια δρόμου στρωμένα με ακανόνιστες μικρές και μεγάλες πέτρες . Περπάτημα γενεών από άνδρες γυναίκες και παιδιά , με ξυλοπάπουτσα   και   από  τα  πεταλωμένα   γαϊδούρια   και μουλάρια , έχουν κάνει λείο το πάνω μέρος αυτών των λιθοστρωμένων δρόμων .Είναι πανέμορφα . Δυστυχώς πολλά απ' αυτά αντικαταστάθηκαν κατά καιρούς από τσιμέντο ή άσφαλτο μη μπορώντας να αντισταθούν στην εξέλιξη του πολιτισμού μας . Ελπίζουμε ο Δήμος να εκπονήσει προγράμματα για την αποκατάσταση και αυτών των δρόμων.



ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΙ   ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Α.    ΑΥΛΗ

Μπαίνοντας από τη μεγάλη δίφυλλη πόρτα της αυλής μπαίνουμε στο εσωτερικό του σπιτιού . Οι περισσότερες αυλές των σπιτιών στα παλιά χρόνια ήταν πλακόστρωτες . Υπήρχαν όμως και αυλές σε πολλά σπίτια στρωμένες με χώμα . Η αυλή είναι σχεδόν πάντα , ένας όμορφα διαμορφωμένος χώρος που στολίζεται με πάρα πολλές γλάστρες . Συνήθως ένας διάδρομος που φτιάχνεται μ' αυτές , οδηγεί στην κεντρική πόρτα του σπιτιού . Η αυλή φιλοξενεί όλους τους βοηθητικούς χώρους του σπιτιού , όπως φούρνο , πλυσταριό , αποχωρητήριο , «ντάμια» για τα κατοικίδια ζώα, αποθήκη , υπόγειο . Σε πολλές περιπτώσεις στο χώρο της αυλής υπήρχε πηγάδι . Ο λάκκος του πηγαδιού πολλές φορές γίνονταν από τις πέτρες που έβγαζαν οι τεχνίτες για το χτίσιμο του πηγαδιού . Ήταν μεγάλη πολυτέλεια για την εποχή εκείνη . Σε κανένα σπίτι δεν υπήρχε εγκατάσταση νερού . Οι γυναίκες κυρίως αλλά και τα παιδιά αναγκάζονταν να μεταφέρουν το νερό που χρειάζονταν το σπιτικό τους με τα «κμάρια» από τις κεντρικές βρύσες του χωριού . Ουρές σχημάτιζαν οι νοικοκυρές μέχρι να 'ρθει η σειρά τους να γεμίσουν . Μα και οι καυγάδες στο νερό ήταν συνηθισμένο φαινόμενο , όταν η μια έπαιρνε τη σειρά της άλλης . Το βρυσάκι της αυλής και της κουζίνας γέμιζε για λίγο χρονικό διάστημα , ικανοποιώντας τις ανάγκες της οικογένειας . Η αυλή ήταν ο χώρος όπου η οικογένεια περνούσε πολλές ώρες απ' τη ζωή της , κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες .

Β .    Ο   ΚΑΜΠΙΝΕΣ

Σε ένα κομμάτι της αυλής υπήρχε η τουαλέτα του σπιτιού. Εκείνα τα χρόνια τις έχτιζαν με πέτρες , αλλά ακόμα τις κατασκεύαζαν και με ξύλα . Σκεπάζονταν με καλάμια και ξύλα και στην οροφή άπλωναν ειδικό χώμα που λέγονταν «λίπεδος» . Το χώμα αυτό δεν άφηνε τα νερά της βροχής να περάσουν στην τουαλέτα . Στη θέση της λεκάνης υπήρχε μια τρύπα φτιαγμένη τις περισσότερες φορές από ξύλα ή από πέτρες . Νερό δεν υπήρχε στην τουαλέτα όπως έχουμε αναφέρει και πιο πάνω . Το αποχετευτικό σύστημα των σπιτιών ,αν υπήρχε , ήταν κατασκευασμένο από πήλινους σωλήνες ή από τετράγωνες πλάκες τις οποίες τοποθετούσαν σε σχήμα πι πάνω στο σκαμμένο χώμα . Από την αποχέτευση αυτή έφευγαν και τα νερά της βροχής από το χώρο της αυλής .



Γ .    ΧΩΡΟΙ  ΓΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ

Οι χώροι για τα κατοικίδια έπιαναν ένα μεγάλο μέρος της αυλής . Στα «ντάμια» αυτά έβαζαν οι άνθρωποι τις κότες και τα φορτηγά ζώα ,όπως γαϊδούρια , μουλάρια και άλογα . Σε χωριστό μέρος τοποθετούσαν το άχυρο και τις άλλες τροφές για τα ζώα αυτά . Η καθαριότητα των χώρων αυτών ήταν μέλημα καθημερινό από τα μέλη της οικογένειας . Το ίδιο και η περιποίηση των ζώων αυτών .
Δ .   Ο   ΦΟΥΡΝΟΣ

Κάθε οικογένεια έπρεπε να διαθέτει και το φούρνο της .
Δείγμα νοικοκυροσύνης της οικογένειας, ήταν το χτίσιμο του δικού της φούρνου στο χώρο της αυλής . Το οικοδόμημα του φούρνου είχε σχήμα τετραγώνου στη βάση . Χτίζονταν με πέτρες και όταν έφτανε στο ύψος του μέτρου , ο εσωτερικός χώρος αυτού του τετραπλεύρου γέμιζε με χώμα και μικρές πέτρες .Πάνω από το χώμα αυτό έμπαινε το πάτωμα του φούρνου που το αποτελούσαν μεγάλες τετράγωνες πήλινες πλάκες ή ειδικές πέτρινες πλάκες που έφερναν απ' αλλού και που άντεχαν στις μεγάλες     θερμοκρασίες.
Ο     θόλος     του     φούρνου κατασκευάζονταν από πυρότουβλα ή τον δημιουργούσε , η τοποθέτηση ενός κομμένου πιθαριού για μεγαλύτερη ευκολία. Το τετράγωνο οικοδόμημα χτίζονταν μέχρι οι εξωτερικοί του τοίχοι να ξεπεράσουν σε ύψος τον εσωτερικό θόλο του φούρνου . Η οροφή του σκεπάζονταν με «λίπεδο» για να προστατεύεται ο φούρνος απ' τη βροχή και αργότερα με κεραμίδια ή τσιμέντο .
Σήμερα σώζονται αρκετοί φούρνοι που λειτουργούν ακόμα     μέσα     στις    αυλές     των    σπιτιών. Πολλοί καταστράφηκαν τα τελευταία χρόνια κατά τις επισκευές των σπιτιών αυτών.

Ε . ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ    ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Μπαίνοντας από την κεντρική δίφυλλη πόρτα του σπιτιού βρισκόμαστε μπροστά σε ένα στενό διάδρομο . Στο βάθος του η ξύλινη στριφογυριστή σκάλα μας οδηγεί στο δεύτερο όροφο του σπιτιού .
Αριστερά και δεξιά του διαδρόμου υπάρχουν δυο δωμάτια . Το ένα συνήθως είναι η κουζίνα και το άλλο χρησιμεύει σαν αποθηκευτικός χώρος του σπιτιού . Με τον ίδιο τρόπο χωρίζεται και ο χώρος στο δεύτερο όροφο . Οι δυο όροφοι χωρίζονται από ξύλινο πάτωμα . Οι φαρδιές σανίδες του πατώματος είναι στερεωμένες πάνω σε ξύλινα δοκάρια (δίπλες) που τοποθετούνται από τοίχο σε τοίχο σε απόσταση 40 -50 εκατοστών το ένα από το άλλο .
Στον επάνω όροφο βρισκόταν το υπνοδωμάτιο και ο οντάς . Ο οντάς ήταν το δωμάτιο που χρησιμοποιούσαν σαν χώρο υποδοχής . Μέσα βρίσκονταν ο ξύλινος καναπές , που πολλές φορές ήταν διακοσμημένος με ξυλόγλυπτες παραστάσεις , καθώς και τα ξύλινα καθίσματα για την υποδοχή των επισκεπτών . Ακόμα υπήρχε το «γυαλοντούλαπο» το οποίο μερικές φορές βρίσκονταν και στο διάδρομο ή και στη κουζίνα . Στο υπνοδωμάτιο βρίσκονταν το μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι . Και πάνω απ' αυτό το εικονοστάσι με τα στέφανα μέσα και το καντήλι με το λάδι.
Στον κάτω όροφο υπάρχει η κουζίνα . Μερικές φορές η κουζίνα βρίσκεται σε έναν από τους βοηθητικούς χώρους της αυλής . Τη διαρρύθμιση αυτή τη συναντάμε στα περισσότερα από τα σπίτια του χωριού μας .
Ακόμα παλαιότερα βέβαια , ο εσωτερικός χώρος του
σπιτιού
παρουσίαζε περισσότερο ενδιαφέρον . Αυτός αποτελούνταν από δυο μέρη . Ένα χαμηλότερο , περίπου τα 2/3 του δωματίου και ένα υπερυψωμένο που λεγόταν σοφάς και που κλείνονταν με κάγκελα . Ανέβαινες σ' αυτόν με     2-3     σκαλοπάτια          Από     κάτω   βρισκόταν     ο
 «αποκρέβατος» όπου εκεί υπήρχε η σεντούκα μέσα στην οποία αποθηκεύονταν και φυλάγονταν οι διάφοροι καρποί.
Σε έναν από τους τοίχους της κουζίνας και στη μέση υπήρχε το τζάκι . Αυτό είχε μεγάλο μέγεθος και το άνοιγμα του ξεκινούσε από το δάπεδο . Για να μικραίνει το άνοιγμα , στο πάνω μέρος τοποθετούσαν ένα πανί το «καρπάνι» που έκλεινε το άνοιγμα κατά το 1/3 . Η φωτιά άναβε στη μια άκρη του τζακιού . Στην άλλη άκρη υπήρχε χώρος , ώστε να μπορεί να καθίσει κάποιος και να ζεσταθεί .Ήταν μια προνομιούχος θέση για την οποία πολλές φορές τα μέλη μιας οικογένειας φιλονικουσαν .Ο καπνός έβγαινε από την καπνοδόχο (πκαρή) που ήταν κατασκευασμένος στο εσωτερικό του τοίχου .
Στο σιδερένιο τρίποδα την «ττυροστιά» η νοικοκυρά τοποθετούσε το πήλινο δοχείο το «τσουκάλι» ή τη «γραγούδα» για να ετοιμάσει το φαγητό .
Στο μέσον του δωματίου υπήρχε ένα χαμηλό τραπεζάκι ο «σοφράς» . Εκεί έτρωγε η οικογένεια καθισμένη ένα γύρω και μάλιστα πολλές φορές από το ίδιο πιάτο . Στο τραπεζάκι αυτό πλάθονταν ακόμα το ψωμί και εκεί ανοίγονταν το παραδοσιακό φύλλο με τη «ματσόβεργα» για να φτιαχτούν τα διάφορα γλυκά και οι πίτες .
Κρεμασμένο σε μια γωνιά της κουζίνας ήταν το «ερμάρι» , ένα ξύλινο ντουλάπι με σήτα γύρω - γύρω , όπου εκεί φυλαγόταν τα μαγειρεμένα φαγητά . Ήταν κάτι σαν το σημερινό ψυγείο . Στους τοίχους επίσης στηριζόταν ράφια όπου τοποθετούσαν αντικείμενα καθημερινής χρήσης . Ακόμα στον τοίχο υπήρχε και η πιατοθήκη . Για τη φύλαξη του ψωμιού υπήρχαν ειδικά σκεύη τα «ψωμοπύθαρα» . Άλλο αναγκαίο έπιπλο του σπιτιού ήταν και η σκάφη που χρησίμευε για το πλάσιμο του ψωμιού και για άλλες πολλές χρήσεις όπως π. χ. για κρεβάτι του μωρού . Σε ένα κατάλληλα φτιαγμένο ξύλινο στήριγμα υπήρχε η στάμνα (κμαρ) με το πόσιμο νερό . Το γουδί με το γουδοχέρι , κατασκευασμένο από πέτρα χρησίμευαν για το άλεσμα του αλατιού και διάφορων μπαχαρικών . Ο χειρόμυλος , δυο πλατιές στρογγυλές πέτρες η μια πάνω στην άλλη χρησίμευε στο άλεσμα του σιταριού απ' το οποίο γίνονταν η «κουρκούτη» .
Το γυαλοντούλαπο , εντοιχισμένο πολλές φορές, με τα γυαλικά και ένα περιμετρικό ράφι όπου πάνω ήταν στολισμένα στην αράδα , όλα τα πήλινα και μπακιρένια σκεύη του νοικοκυριού , συμπλήρωναν τη διακόσμηση του δωματίου . Τέλος το «σεντούτσ» σκαλισμένο από τεχνίτες κυρίως της Αγιάσου συμπλήρωνε τα έπιπλα του σπιτιού .
Ο αργαλειός «κρεβατή» πολλές φορές έμπαινε στο διάδρομο του σπιτιού , εάν υπήρχε χώρος , ή έμπαινε σε έναν από τους βοηθητικούς χώρους που βρίσκονταν στην αυλή . Εκεί η νοικοκυρά έβαζε «πανί» για να υφάνει τα «τσόλια» και τα «χράμια» , αλλά και τις κουβέρτες , καθώς και διάφορα άλλα υφάσματα για το στόλισμα του σπιτιού. Όταν τελείωναν οι άλλες δουλειές του νοικοκυριού , η γυναίκα έμπαινε στον αργαλειό για να ετοιμάσει όλα εκείνα τα υφαντά που προορίζονταν εκτός των άλλων και για προίκα στην κόρη της . Σήμερα υπάρχουν ακόμα ορισμένοι αργαλειοί που χρησιμοποιούνται από παλιές νοικοκυρές . Ένας τέτοιος σε χρήση βρίσκεται στο Λαογραφικό Μουσείο Πολιχνίτου .
Όλα τούτα που αναφέραμε παραπάνω μπορούμε να τα συναντήσουμε και σήμερα σε κάποια παλιά σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους δεν τα έχουν επισκευάσει . Συνήθως σε κάθε επισκευή καταστρέφονται μερικοί από τους παραδοσιακούς χώρους του παλιού σπιτιού , για να φτιαχτούν στη θέση τους σύγχρονοι χώροι που θα ταιριάζουν με τον τρόπο ζωής των σημερινών κατοίκων των παραδοσιακών αυτών κτισμάτων. Η άγνοια ακόμα των ανθρώπων για την αξία αυτών των παλιών αντικειμένων της καθημερινής χρήσης , είχε σαν αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλά ωραία δείγματα της γνήσιας λαϊκής , τέχνης της εποχής εκείνης .
Αξίζει τον κόπο σήμερα να διαφυλάξουμε όλα εκείνα που μας παρέδωσαν οι προγονοί μας , ώστε το χωριό μας να διατηρήσει την παραδοσιακή του ταυτότητα .



ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ   ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ   ΟΙΚΙΣΜΟΥ

Όπως είπαμε και παραπάνω οι παρεμβάσεις των ανθρώπων στα κτίσματα που επισκευάζονταν , δημιούργησαν σε πολλές περιπτώσεις προβλήματα στην αισθητική αλλά και στην παραδοσιακή ταυτότητα του οικισμού . Οι παρεμβάσεις αυτές φαίνονται εντονότερα στα εξωτερικά μέρη του σπιτιού , αλλά υπάρχουν και στο εσωτερικό . Στις παρακάτω εικόνες φαίνονται αυτές οι «ατυχείς» παρεμβάσεις των ιδιοκτητών σ' αυτά τα σπίτια .
Αλλά τι θα μπορούσε να γίνει; Εμείς οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου , έχουμε να προτείνουμε τα παρακάτω για να προστατευτεί ο οικισμός :
1    . Να σταματήσει αμέσως η χωρίς έλεγχο και άδεια επισκευή των παραδοσιακών σπιτιών του χωριού .
2    . Να δημιουργηθεί ένα είδος κριτικής επιτροπής που θα την αποτελούν αρχιτέκτονες , ντόπιοι τεχνίτες, λαογράφοι και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου , η οποία
θα μπορούσε να δίνει κάθε χρόνο βραβεία για τις καλύτερες αποκαταστάσεις σπιτιών, καθώς και στις καλύτερες επινοήσεις , ώστε να επανενταχθούν τα σπίτια αυτά στο περιβάλλον του οικισμού.
3    .    Έργο ακόμα αυτής της επιτροπής θα ήταν να ενημερώνει τον κάθε ιδιοκτήτη που θέλει να επισκευάσει το σπίτι του και να τον πείθει, ότι όσο λιγότερο το μεταβάλλει, τόσο περισσότερο διατηρεί την ομορφιά του . Ώστε να σκεφτεί ξανά για δεύτερη , τρίτη, ... δέκατη φορά εάν πρέπει να αλλάξει την εξώπορτα , να περάσει καινούριο δάπεδο και ταβάνι κ.ά. για να το κάνει πιο όμορφο .
4    . Κάθε νέο σπίτι που χτίζεται μέσα στον οικισμό , θα πρέπει να ελέγχεται με αυστηρότητα και να πληρεί τους όρους του παραδοσιακού σπιτιού . Το έργο αυτό να το αναλάβει ο αρχιτέκτονας και ο μηχανικός που θα πρέπει να προσληφθούν στο προσωπικό του Δήμου .
5    . Τέλος μέσα από ομιλίες και διάφορες άλλες εκδηλώσεις να γίνει ενημέρωση όλων των κατοίκων , ώστε να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν αυτή τη ξεχωριστή ομορφιά των σπιτιών που μένουν .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Προσπαθήσαμε μέσα από την εργασία αυτή και την επί μέρες περιήγηση μας στους δρόμους του χωριού , να δείξουμε τον παραδοσιακό χαρακτήρα του οικισμού μας . Να γνωρίσουμε από κοντά και να αγαπήσουμε το χωριό μας , όπως το αγάπησαν αυτοί που δημιούργησαν όλα αυτά τα εξαιρετικής τέχνης οικοδομήματα.
Την     ευαισθησία και το μεράκι των κατασκευαστών αυτής της εποχής , θέλουμε να συγκρατήσουμε όλοι στις καρδιές μας , έτσι ώστε όλες αυτές οι καταστροφές αλλά και οι παράταιρες μεταμορφώσεις της λαϊκής μας κληρονομιάς , να σταματήσουν επιτέλους.
Θα μπορούσαμε για πολύ καιρό ακόμα , να επεξεργαζόμαστε ένα τέτοιο θέμα . Ίσως έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε κάποτε ξανά .
Η εργασία τούτη πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια και τη συμμετοχή όλων των μαθητών και των τριών τάξεων του σχολείου μας που πήραν μέρος στην εργασία αυτή.
Μεγάλα ήταν τα κέρδη μας μεγάλη και η ηθική μας ικανοποίηση .


ΦΩΤΙΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ



























































Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου