Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ


Η Ε1 ΤΟΥ ΔΗΜΟΛΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΙΧΝΙΤΟΥ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
23-12-2011

Τα παιδιά μας και τα Χριστούγεννα

Είπαν πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Κι όλοι ξέρουμε με πόση λαχτάρα όλοι, αλλά τα παιδιά μας ιδιαιτέρως περιμένουν τη μεγάλη αυτή γιορτή! Που είναι πράγματι η δική τους γιορτή, αφού ο Μεγάλος Θεός, γεννιέται ως ένας απλός, μικρός άνθρωπος, ένα βρέφος, στο ταπεινό στάβλο της Βηθλεέμ!


Να πούμε στα παιδιά μας ότι κατέβηκε στη γη,
για να υψωθούμε εμείς στον Ουρανό!


Έχετε, όμως, αναρωτηθεί, πως γιορτάζουν τα παιδιά μας τα Χριστούγεννα; Ας επιχειρήσουμε μιαν απλή προσέγγιση.
Κι ας δούμε πρώτα στο Σχολείο τι γίνεται. Σε πολλά Σχολεία ασφαλώς προετοιμάζουν οι δάσκαλοι τα παιδιά μιλώντας τους για το νόημα των Χριστουγέννων. Για τα γεγονότα εκείνης της ξεχωριστής νύχτας, που χώρισε την ιστορία του κόσμου στα δύο. Κι ίσως να βρίσκουν το χρόνο να διοργανώνουν και σχολικές γιορτές, με τραγούδια, με ποιήματα και θεατρικά έργα. Άλλα θα δραματοποιούν τα γεγονότα της Γέννησης. Κι άλλα, δυστυχώς, θα μιλάνε για καλικάντζαρους, για πέταλα, για καζαμίες κι ονειροκρίτες, για ροδομάγουλους, χοντρουλούς, ξενόφερτους, εισαγόμενους, κοκκινωπούς Αη-Βασίληδες... Ίσως, μερικοί, να μην τονίζουν καν τη μεγάλη σημασία, για όλη την ανθρωπότητα, αυτής της γιορτής με τέτοιου είδους εκδηλώσεις, αλλά να διοργανώνουν «πάρτι», με μοντέρνα χορευτική μουσική, φαγοπότι και τα συναφή...
Ασφαλώς αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το νόημα και το περιεχόμενο της Γιορτής. Πώς, όμως τα παιδιά μας ζουν τα Χριστούγεννα; Με τα έτοιμα γλυκά που αγοράζει πια και δε φτιάχνει η μητέρα, να μοσχοβολήσει το σπίτι; Με τα κάλαντα που δεν ξέρει να πει ή κι όταν βγει να τα πει, βρίσκει τις πόρτες μας κλειστές με τη δικαιολογία «μας τα 'παν άλλοι»; Με τα πλούσια, πανάκριβα δώρα; Με το ξενύχτι στα «ρεβεγιόν» της πιο Μεγάλης Νύχτας; Με τους ξέφρενους χορούς και την άμετρη κατανάλωση του αλκοόλ; Μα, είναι αυτά Χριστούγεννα; Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, γίνεται;
Μετά, γιατί διαμαρτυρόμαστε όταν ακούμε τα παιδιά μας να λένε ότι «οι πιο βαρετές μέρες είναι οι μέρες των γιορτών»; Και δεν συγκλονιζόμαστε από το φοβερό γεγονός ότι αυτές τις ημέρες ακριβώς διαλέγουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, και νέοι δυστυχώς οι περισσότεροι, για να δώσουν ένα τραγικό τέλος στην τραγική ζωή τους, τις «άδειες» μέρες... «Άδειες», γιατί εμείς τις αφήσαμε άδειες! Βγάλαμε τον Χριστό, την ουσία, το νόημα, αφήσαμε μόνο τα στολίδια, τα γλέντια και τα σχετικά και τρέχουν τα παιδιά μας να τα βρουν σε...
άλλες «ουσίες», που - τι τραγικό! - σκοτώνουν στο τέλος τα παιδιά μας!
Ο μακαριστός Γέροντας π. Παΐσιος, ο Αγιορείτης, συνιστούσε να πανηγυρίζουμε πνευματικά τις μεγάλες γιορτές. Να 'χουμε το νου μας στις άγιες ημέρες κι όχι στις δουλειές. Να λέμε την ευχή του Ιησού, δοξολογώντας το Θεό! Να μελετάμε τα γεγονότα της κάθε γιορτής, να συμμετέχουμε στις ακολουθίες και να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται με ευλάβεια. Ο νους μας να ζει τα θεία νοήματα και να αλλοιώνεται! Να πηγαίνει στον ουρανό!
Φοβάμαι πως δεν έχουμε άλλον καιρό! Να μιλήσουμε στα παιδιά μας! Να τους πούμε απλά και καθαρά, γιατί ο Χριστός έγινε άνθρωπος!
Ότι πήρε σάρκα, έγινε ορατός, έγινε ψηλαφητός, ο Υιός του Θεού, έγινε Υιός της Παρθένου, για να μας ξαναγυρίσει στην ευτυχία που είχαμε και χάσαμε!
Ότι έγινε ο Θεός άνθρωπος, για να γίνουμε κι εμείς «θεοί κατά χάριν»!
Ότι φτώχυνε Εκείνος, για να πλουτίσουμε εμείς με τη θεϊκή Του δόξα!
Ότι πήρε δούλου μορφή, για ν΄ απολαύσουμε εμείς την ελευθερία!
Ότι κατέβηκε στη γη, για να υψωθούμε εμείς στον Ουρανό!
Να του πούμε ότι ήρθε ο Χριστός στη γη, η ίδια η εικόνα του Θεού, για να δώσει στον άνθρωπο, τη φθαρμένη εικόνα του Θεού, την πρώτη της ομορφιά! Και να μπορέσει να γνωρίσει, με καθαρή καρδιά και καθαρό μυαλό μετά, τον αληθινό Θεό!
Κι είναι τόσο απλό - κι εύκολο - να δώσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, στις καρδιές των παιδιών μας. Να, την ώρα που στολίζουμε μαζί το δέντρο, ή του εξηγούμε την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού, π.χ., να του πούμε:
Βλέπεις, παιδί μου, τη φάτνη, το παχνί; Πόσο καθαρά, πόσο ταπεινά ήταν! Έτσι κι εσύ κάνε την καρδούλα σου! Ταπεινή! Χωρίς να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου! Χωρίς υπερηφάνειες! Να μην επιδεικνύεσαι! Να μη δείχνεις αυτά που έχεις! Να μη θες να ξεχωρίζεις επίτηδες από τους άλλους!

Βλέπεις τους Μάγους; Από πόσο μακριά έφυγαν, πόσο ταξίδι έκαναν, πόσα πράγματα άφησαν πίσω τους για να βρουν και να συναντήσουν τον Μεσσία, που τόσους αιώνες περίμεναν! Ας αφήσουμε κι εμείς τα γήινα, τις σκοτούρες και τις .έγνοιες τις καθημερινές κι ας πλησιάσουμε περισσότερο το Χριστό, όχι το χρυσό! Αυτός, ο Χριστός, να μπει περισσότερο στην καρδούλα σου, περισσότερο στη ζωή σου!
Εκείνοι προσέφεραν δώρα, χρυσό, λιβάνι και σμύρνα! Δώσε κι εσύ κάτι σ' εκείνον που το έχει ανάγκη! Δώσε ψωμί σ΄ ένα φτωχό, δώσε ένα ευρώ και πάρε Παράδεισο!
Βλέπεις παιδί μου; Καθένας κάτι προσέφερε στο Χριστό! Η γη το σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, οι ποιμένες το θαύμα, οι άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον αστέρα, κι εμείς τη Μητέρα Παρθένο...
- Εσύ, παιδί μου, τι δώρα θα κάνεις στο νεογέννητο Χριστό; Διώξε την κακία από την καρδιά σου, τα βρώμικα λόγια και τα ψέματα από τα χείλη σου... Τη ζήλια, την τεμπελιά... Ξερίζωσε όλα αυτά τα αγκάθια  που ασχημίζουν τον κήπο της ψυχής σου... Κι ομόρφυνέ τον! Στόλισέ τον με τις αρετές! Κι ετοίμασε τόπο καθαρό, με τη μετάνοια και με την ειλικρινή εξομολόγηση, για να γεννηθεί μέσα σου ο Χριστός!
Ίσως είναι ευκαιρία τα φετινά Χριστούγεννα, αφού «Παιδίον εγεννήθη υμίν», να φτιάξουμε μιαν άλλη, καλύτερη σχέση, με το Χριστό μας. Αλλά και μιαν άλλη, καλύτερη σχέση και με τα παιδιά μας. Μια ευκαιρία να βρει κι εκείνος και τα παιδιά μας ανοικτή και καθαρή την πόρτα της καρδιάς μας! Για να μπει μέσα στη ζωή μας και να μη φύγει ποτέ πια!

www.hamomilaki.gr

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΜΕΝΗ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΤΟ Ε1 ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ

ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 
ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ


ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΜΕΝΗ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ


ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/12/2011 ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΜΕ  Η Ε1  -  Η  ΣΤ1  ΚΑΙ Η ΣΤ2  ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ


ΚΑΣΤΡΟ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ


Η Μυτιλήνη είναι μια απ' τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, ίσως και του κόσμου ολόκληρου, που κατοικείται στα ίδια χώματα χιλιάδες χρόνια. Η ίδρυσή της αρχικά πάνω στο νησάκι, όπου βρίσκεται το Κάστρο, τοποθετείται από τον ψευδο-Ηρόδοτο στο έργο του "Βίος Ομήρου" 130 χρόνια μετά την άλωση της Τροίας, δηλαδή το 1053 π.Χ., αν η άλωση έγινε το 1183, όπως υποστηρίζεται. Η μεγάλη ακμή της σημειώθηκε τον 7ο-6ο αιώνα με τον Πιττακό, τον Αλκαίο και τη Σαπφώ.
Στην αρχαιότητα και μέχρι τους πρώτους βυζαντινούς αιώνες η περιοχή όπου είναι σήμερα το Κάστρο της ήταν ένα νησάκι, που χωριζόταν απ' την υπόλοιπη Λέσβο με τον λεγόμενο «Έύριπο των Μυτιληναίων» , δηλαδή το κανάλι που διατρέχοντας περίπου το δρόμο της σημερινής αγοράς σε μήκος 700 περίπου μέτρων ένωνε τα δυο λιμάνια της πόλης, το βόρειο της Επάνω Σκάλας και το Νότιο. Έτσι τα καράβια περνώντας απ' το ένα λιμάνι στο άλλο μέσα από τον Εύριπο μπορούσαν να αποπλεύσουν εύκολα είτε φύσαγε βοριάς είτε νοτιάς.
«Πόλις εστί Λέσβου Μυτιλήνη μεγάλη και καλή διείληπται γαρ ευρίποις υπεισρεούσης της θαλάττης και κεκόσμηται γεφύραις ξεστού και λευκού λίθου. Νομίσεις ου πόλιν οράν, αλλά νήσον.» (Η Μυτιλήνη είναι μεγάλη και όμορφη πόλη της Λέσβου, γιατί περιβάλλεται με ευρίπους όπου εισρέει η θάλασσα και είναι στολισμένη με γέφυρες από πελεκητή άσπρη πέτρα. Θα νόμιζες πως δεν βλέπεις πόλη, αλλά νησί.)
Λέγει ο συγγραφέας του ερωτικού αρχαίου μυθιστορήματος "Δάφνης και Χλόη" Λόγγος (3ος μ.Χ. αιώνας).
Στο νησάκι αυτό είχαν γίνει και τα πρώτα οχυρωματικά έργα, που ελάχιστα ίχνη άφησαν μέσα στο σημερινό Κάστρο.
Όταν άλλαξε η τακτική του πολέμου και η άμυνα των πόλεων στηρίχτηκε κατ' εξοχήν στα Κάστρα, υψώθηκε και το πρώτο συστηματικό Κάστρο της Μυτιλήνης, ίσως στα χρόνια του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανού (6ος μ.Χ. αιώνας).
Στους αιώνες που ακολούθησαν, το Κάστρο ήταν η καρδιά της πόλης. Όσο άντεχε στις επιδρομές και πολιορκίες, η πόλη ζούσε. Οι εχθροί μπορούσαν να καταλάβουν τις γύρω απ' αυτό περιοχές και τις κατοικίες, που είχαν απλωθεί πια και στην απέναντι ακτή καθώς μάλιστα ο εύριπος προσχωνόταν και έκλεινε. Αν το Κάστρο έστεκε "άπαρτο" η πόλη δεν κυριευόταν.
Αυτό βέβαια ίσχυε για όλες τις πόλεις με Κάστρο, ιδιαίτερα όμως ίσχυε για το Κάστρο της Μυτιλήνης, που έτσι μεγάλο που ήταν μπορούσε να εφοδιαστεί πολύ καλά και άφθονα, ώστε να διαθρέψει για πολύν καιρό όλους τους κατοίκους της. Οι υπόγειοι θάλαμοι και στοές, οι αποθήκες, τα πηγάδια κι η υδατοδεξαμενή, τα γερά κι αλλεπάλληλα τείχη, οι πύργοι κι οι επάλξεις πρόσφεραν ασφάλεια και διαβίωση σ' ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Το Κάστρο συνδεόταν τόσο με τη ζωή της Μυτιλήνης και μεγαλόπρεπο εδέσποζε σ' αυτή, ώστε ολόκληρη η πόλη ονομαζόταν μέχρι τις αρχές του αιώνα μας "Κάστρο" κι οι κάτοικοί της "Καστρινοί".
Το Κάστρο είχε κάτω απ' τα τείχη του και μέχρι τις ακρογιαλιές γύρω του αναπεπταμένο πεδίο, ώστε να ελέγχεται κάθε κίνηση και να γίνεται έγκαιρα αντιληπτός κάθε εχθρός που θα επιχειρούσε αιφνιδιασμό. Τα "Τσαμάκια" (το πευκόδασος), που τόσο όμορφα σήμερα το ντύνει στα νότιά του, δεν υπήρχαν φυσικά. Φυτεύθηκαν το 1916 απ' τον στρατό της Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου, όταν τα Κάστρα έχασαν την παλιά τους στρατηγική αξία.
18 χρόνια μετά, το 1789 ο περιηγητής Friesman λέγει ότι τα 8 κανόνια που υπήρχαν στο Καστρέλι "από την αδιαφορία των Τούρκων μένουν ακόμα χαλασμένα", ενώ για το κυρίως Κάστρο διαπιστώνει ότι έχει λεπτά και χαλασμένα τείχη.
Το 1797 άλλος περιηγητής, ο Dallaway γράφει ότι το Κάστρο είναι μεγάλο με δύο ψηλά τείχη, πύργους, πολεμίστρες και στο εσωτερικό του έχει σπίτια, τζαμιά και κυπαρίσσια.
Τον επόμενο, 19ο αιώνα το Κάστρο παύει να παρέχει ασφάλεια και να εμπνέει εμπιστοσύνη. Γράφει το 1855 ο Γάλλος Boutan : «Εύκολα γκρεμίζονται τα ψηλά τείχη που είναι εκτεθιμένα στο πυροβολικό. Σε τυχόν εξέγερση των κατοίκων της Μυτιλήνης το κάστρο με το πυροβολικό του θα κατέστρεφε τα σπίτια των Μυτιληνιών, που το κοροϊδεύουν λέγοντας πως μονάχα το κλώτσημα των κανονιών του θα το γκρέμιζε.».
Αρκετές ζημιές σημειώθηκαν με το μεγάλο σεισμό του 1867. Τις επισκευές έκανε σύντομα ο Κουλαξίζ Πασάς. Το 1912 ηΛέσβος λευτερώθηκε απ' τον τουρκικό ζυγό και στο Κάστρο της Μυτιλήνης υψώθηκε η Ελληνική σημαία. Το Κάστρο χρησιμοποιήθηκε για τον καταυλισμό του λίγου στρατού που υπήρχε τότε στο νησί. Στρατωνισμός γινόταν μέχρι το 1940. Μετά έπαψε κάθε χρήση του και αφέθηκε να καταρρέει εδώ κι εκεί. Η ανέγερση του προσφυγικού συνοικισμού στην Επάνω Σκάλα το 1923 το κατέστρεψε ιδιαίτερα σε γωνιόλιθους. Μέχρι τη δεκαετία του 1970 τα σπίτια που υπήρχαν στο Κάτω Κάστρο ήταν οίκοι ανοχής. Η εγκατάλειψη και υποβάθμισή του σ' όλο της το μεγαλείο.

του Παναγιώτη Παρασκευαϊδη




ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ


ΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΞΕΙΣ Ε1  -  ΣΤ1  και ΣΤ2 
ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/12/2011.

ΕΚΕΙ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ